Powojenne życie Hermiony G.: Rozdział 41 – Nowy pracownik

Ron rzucił zaklęcie zwodzące i wyszedł z krzaków. Hermiona była od poniedziałku w delegacji więc mógł teleportować się do parku, który był położony w pobliżu ich domu. Było to konieczne, aby ich wścibska sąsiadka nie nabrała podejrzeń. Ron nienawidził tej nawiedzonej Hinduski i jej walniętego syna.

Idąc przez park cieszył się, że jego narzeczonej nie ma w domu, ponieważ, ochrzaniłaby go za to, że przyszedł za wcześnie. Zawsze wyliczała czas i wiedziała ile zajmuje mu powrót z pracy przy pomocy mugolskich środków transportu. Bardzo dbała o szczegóły i jej przesadny pedantyzm dobijał chłopaka. Zwłaszcza, że ostatnio robiła wszystko na pokaz. Rozumiał, że chciała wspiąć się na szczyt Ministerstwa Magii, ale uważał, że Hermiona zdecydowanie przesadza. Ciągle robiła mu awantury o jego zachowanie i sposób ubierania się. A on wcale nie chciał zakładać nudnych, czarnych garniturów i rozmawiać o polityce albo wystawionych w teatrze sztukach! Przy takich dyskusjach usypiał co jeszcze bardziej rozjuszało jego narzeczoną.

Po drodze minął zaparkowany samochód, w którym można było kupić hot-doga albo hamburgera. Mimo, że do jego nosa doleciał smakowity zapach, to rudzielec skrzywił się. Nie miał w ogóle zaufania do takich przybytków. Wolał renomowane restauracje, tudzież McDonalda albo KFC. Dzięki temu miał większą pewność, że nie powtórzy się historia jego zatrucia pokarmowego. Według niego, wszelkie tanie jadłodajnie powinny zostać prawnie zakazane.

- Hej, zdradzić ci pewną tajemnicę? – Ron usłyszał głos Deva, który wydobywał się z okazałego krzaka hortensji rosnącego koło drzwi.

Rudzielec westchnął znacząco i włożył klucz do zamka. Gówniarz działał mu na nerwy i chętnie skopałby go albo transmutował w skunksa, ale Hermiona mu nie pozwalała. Wprawdzie ostatnio trochę się uspokoił, ale nadal śledził jego narzeczoną i patrzył się na nią maślanym wzrokiem.

- Spierdalaj – Ron uraczył Hindusa miłą i kulturalną odpowiedzią.

Wszedł do domu i pociągnął mocno za klamkę. Wtedy wszystkie włosy na ciele stanęły mu dęba, ponieważ usłyszał mrożący w żyłach wrzask. Odwrócił się i zobaczył, że Dev włożył stopę pomiędzy drzwi i framugę.

- Przesadziłeś! – zaskomlał trzymając się za bolące miejsce. – Chciałem ci tylko powiedzieć co kombinuje Mionka!

Czarodziej pozwolił sobie na wredny uśmiech. Ból chłopaka podziałał na niego jak piwo w gorący dzień. W ogóle nie odczuwał wyrzutów sumienia.

- Tak, jasne, ona coś kombinuje – prychnął i spojrzał się na Deva jakby był niespełna rozumu. – Zacznij pisać bajki!

- Więc pewnie wiesz, że wcale ci nie gotuje! – krzyknął chłopak zanim Ron zamknął mu drzwi przed nosem.

Ron miał już prychnąć z pogardą, gdy dotarł do niego sens słów. Jak to mu nie gotuje? Ostatnio przygotowywała dość smaczne i porządne obiady. Miała wprawdzie jakieś obiekcje, ale zdołał ją przekonać. Czyżby Dev wiedział o czymś czego on nie wie? W końcu śledził ją przez cały czas…

- Nie, to niemożliwe – oznajmił sam sobie. – Gówniarz robi wszystko, aby nas rozdzielić!

Po dojściu do tego wniosku, wkroczył pewnie do kuchni, aby zagotować wodę na zupkę instant.

***

Hermiona uznała, że jej życie się wali. Siedziała w pokoju hotelowym w mugolskiej części Paryża i intensywnie myślała nad tym co wydarzyło się pomiędzy nią i Gawainem. Ciągle nie mogła uwierzyć, że po prostu upiła się i rzuciła na Robardsa. To co przeżyła było dziwne. Miała wrażenie, że zamiast niej była tam jakaś inna Hermiona, taka która miała Rona w głębokim poważaniu. Przecież nie raz piła wino i jeszcze nigdy tak na nią nie podziałało! Czarownica przeanalizowała dokładnie całe zajście i musiała przyznać rację Gawainowi, że nie mógł jej niczego dolać. Nie miał takiej możliwości. Poza tym amortencji działała błyskawicznie, a dziewczyna pamiętała, że stopniowo dochodziła do tego, że Ron może Robardsowi buty czyścić. To jednak nie zmieniało faktu, że po wymiotach zaczęła jasno myśleć i wróciły uczucia do jej narzeczonego.

- Ale czy to naprawdę miłość? – Hermiona spytała samą siebie.

Bardziej przeraziła ją myśl o tym co ludzie powiedzą na wieść o ich rozstaniu. W pierwszej kolejności zaczęła rozważać jaka będzie reakcja jej rodziców, Harry’ego i Weasleyów na wieść, że porzuciła narzeczonego dla Gawaina. Nie mogła zaprzeczyć, że pomysł związku z aurorem jej się podobał. Od razu znalazłaby się wyżej w hierarchii. Ona, dziewczyna pochodząca z rodziny mugoli, zostałaby drugą połową mężczyzny mającego czystą krew. Mówił, że ją kocha, więc pewnie ożeniłby się z nią po jakimś czasie. Mimo dużej różnicy wieku raczej nie powodowaliby zgorszenia. W świecie czarodziejów łagodniej patrzono na takie związki.

- Na Merlina, wszystko przemawia przeciwko Ronowi – jęknęła i ukryła twarz w dłoniach.

Nawet jeśli wino sprawiło, że poszła z Gawainem do łóżka, to niewątpliwym był fakt, że tego chciała. Auror rozpalał ja do czerwoności i gdy myślała o tym, co z nim robiła to od razu się podniecała. W głębi duszy żałowała, że nie skończyli tego, co zaczęli. Gdy przygwoździł ją do ściany na pewno nie była pod wpływem alkoholu. Nie miała nic na swoje usprawiedliwienie. Po prostu pragnęła go jak nikogo innego. Czy go kochała? Na pewno imponował jej wieloma rzeczami. Lubiła spędzać z nim czas i rozmawiać. Od poniedziałku powoli znikał mur między nimi. W Wersalu robiła wszystko, aby być jak najbliżej niego. Tak, chyba mogła uznać, że się zakochała w Gawainie.

W tym momencie pozostawała kwestia Rona. Jeśli zerwie z nim po powrocie do domu to jasne będzie, że rudzielec powiąże to z Robardsem. Jeśli mówiłby o tym na prawo i lewo to mogłyby powstać plotki, które wcale nie pomogłyby w karierze Hermiony. Najlepiej byłoby odczekać jakiś czas i poprosić Gawaina o dyskrecję. Na pewno zgodziłby spotykać się z nią ukradkiem. Pół roku to byłby dobry okres. Każdy uwierzyłby, że jej związek z aurorem rozwinął się kilka miesięcy po zerwaniu zaręczyn.

- Nie! Przestań! – krzyknęła i załkała.

Jak mogła coś takiego w ogóle rozważać! Jedynym powodem dla którego powinna odejść od Rona była zdrada. Musiała spojrzeć prawdzie w oczy: to co zrobiła było okropne i obrzydliwe. Jej narzeczony nie był bez wad, ale nigdy nie poszedłby do łóżka z inną. Hermiona zrozumiała, że musi odejść. Ron zasłużył, aby być z kobietą, która jest mu wierna.

Odgłos szlochania wypełnił pokój. Czarownica wylewała morze łez w hotelową poduszkę. Nie wiedziała co robić. Czy powinna się przyznać i odejść? A może lepiej nic nie mówić i znaleźć jakiś pretekst do zerwania? Ron tyle dni się do niej nie odzywał. Może ten argument wystarczy? Powie mu, że nie chce być z kimś kto obraża się o byle co. Na tę myśl Hermiona gwałtownie zadygotała na całym ciele. Jeśli tak zrobi cała wina spadnie na Rona. A to przecież ona jest winna i to ona nie zasługuje, aby być kiedykolwiek szczęśliwą. Mimo tego, nie chciała, aby świat czarodziejów dowiedział się o jej romansie z Gawainem. Wtedy urząd Ministra Magii przeszedłby jej koło nosa.

Dziewczyna gwałtownie zeskoczyła z łóżka i chwyciła wazon z kwiatami. Cisnęła nim z całej siły o ścianę i padła na kolana nie zważając na kawałki szkła. Nic nie robiła sobie z bólu fizycznego, który poczuła, gdy ostre kryształki wbiły się w jej ciało. W akcie rozpaczy złapała większe kawałki i ścisnęła z całej siły patrząc jak z jej dłoni zaczyna kapać krew.

- Jestem cholerną… pieprzoną… tchórzliwą… egoistką… - załkała i wyruszyła na poszukiwanie różdżki w celu uzdrowienia swoich ran.

***

Gdy w późniejszych latach Hermiona wracała pamięcią do soboty w Paryżu zastanawiała się jakim cudem dała radę ją przeżyć. Poczucie winy trawiło ją niczym ogień. Huśtawki nastrojów opanowały jej umysł i na przemian płakała albo wyzywała się. Ale to nie było najgorsze, ponieważ to dopiero miało nastąpić. Okazało się, że Ron przyjechał do niej bez zapowiedzi bowiem postanowił, że zrobi jej niespodziankę. Hermiona pamiętała, że nie raz w swoim krótkim życiu się bała. Przygody przeżywane z Harrym nie raz i nie dwa mroziły krew w żyłach. Nie zapomniała jak wiele razy wrzeszczała odchodząc od zmysłów. Jednak to co poczuła, gdy otworzyła hotelowe drzwi i ujrzała Rona, mogła porównać tylko do tortur Bellatriks. Myślała, że umarła i znalazła się w piekle. Aż do tej chwili nie wiedziała, że wyrzuty sumienia i poczucie winy potrafią męczyć człowieka na równi z Klątwą Cruciatus. Patrząc na uśmiechniętą twarz narzeczonego dostała takich mdłości, że jedyne co dała radę zrobić to dobiec do toalety i zwymiotować do niej.

To zdarzenie pozwoliło jej przekonać Rona, że jej stan to efekt choroby. Wprawdzie przysięgała sobie, że wyjawi mu prawdę, ale gdy przyszło co do czego to się okazało, że nie jest godna miana Gryfonki. Tak bardzo się bała, że nie była w stanie z nim zerwać. Przeżywała katusze łudząc się, że tak naprawdę czeka na odpowiedni moment. Ten jednak był co raz bardziej odległy. Ron zadecydował, że w obecnej sytuacji nie ma sensu pozostanie do niedzieli w Paryżu i razem z Hermioną wrócili do domu. Dziewczyna cieszyła się z tylko jednej rzeczy: łatwo przekonała rudzielca, że musi sam spać na kanapie. Jego dotyk powodował kolejne fale mdłości, z którymi wiązały się męczące wizyty w toalecie.

***

- Mamo, musimy iść do apteki – powiedziała Hermiona z naciskiem. – Tata z Ronem zajmą się Suzanne.

-  Nie wiem po co… - zaczęła mówić pani Granger, ale szybko zamilkła, gdy zobaczyła nieme błaganie w oczach córki.

- Muszę z tobą porozmawiać, to bardzo ważne – wyszeptała nerwowo czarownica. – Proszę, wymyśl coś, aby tata i Ron zostali.

Matka popatrzyła się badawczo na córkę, ale nic nie powiedziała. Poszła do salonu i przekonała męża, aby pochwalił się swoją nową konsolą do gier. Suzanne spała w swojej sypialni i nic nie zapowiadało, aby obudziła się wcześniej niż za trzy godziny. Gdy Hermiona z mamą wychodziły z domu Ron mocno obrywał w Tekkenie.

- Słoneczko, co się dzieje? – spytała się pani Granger, gdy odpaliła samochód.

Hermiona spuściła głowę starając się nie patrzeć na matkę. Było jej strasznie wstyd, ale wiedziała, że nie ma do kogo innego się zwrócić. Harry i Ginny z oczywistych względów odpadali. To samo dotyczyło reszty przyjaciół i znajomych. Dlatego w niedzielę rano czarownica przekonała Rona, że musi iść do rodziców, aby ci poradzili coś na jej mugolską chorobę. Ku jej rozpaczy narzeczony nie chciał wypuścić jej samej z domu. Nie mając mocnych argumentów musiała wziąć go ze sobą. Na szczęście udało jej się wyciągnąć mamę, aby porozmawiać z nią na osobności.

- Jest źle, bardzo źle – wydukała Hermiona i zaczerwieniła się ze wstydu.

- To widzę. Jesteś tak rozgorączkowana i wymęczona, że ślepy by to zauważył!

- Nie jestem chora – wypaliła dziewczyna. – To wyrzuty sumienia po tym jak zdradziłam Rona.

- Słucham!? – krzyknęła pani Granger i szarpnęła mocno kierownicą, aby w ostatniej chwili ominąć nastolatkę przechodzącą na pasach. – Co zrobiłaś!?

Hermiona przełknęła ślinę i co chwilę łkając opowiedziała wszystko co działo się w czasie delegacji.

- Boże… córeczko… to jest… - mama czarownicy z trudem wypowiadała słowa. – Ty i Robards…

Siedziały obydwie w samochodzie zaparkowanych na parkingu przy dużym centrum handlowym. Pani Granger wysłuchała relacji córki co raz bardziej blednąc i zaciskając nerwowo ręce na kierownicy.

- Czuję się brudna – oznajmiła Hermiona dygocąc. – Nie mogę być z Ronem. Nie po tym co zrobiłam.

- Jesteś pewna, że nie byłaś pod wpływem zaklęcia lub eliksiru? Może to nie wino tylko… eeee… sok jabłkowy albo croissant…?

- Nie, na pewno nie. Amortencja działa błyskawicznie i powoduje zadurzenie, a nie pożądanie. Czarodzieje wprawdzie mają odpowiednik Viagry, ale ona nie działa na kobiety – stwierdziła czarownica. – Ja ci nigdy o tym nie mówiłam, ale to co wcześniej było z Gawainem…

- Wiem, zadurzyłaś się w nim – przerwała jej matka. – Nie byłam przekonana, że mówisz prawdę, gdy twierdziłaś z Harrym, że tylko udawałaś, ale jednocześnie nie miałam podstaw aby ci nie wierzyć… Serce matki wie takie rzeczy, ale czasem wolimy nie przyjąć pewnych rzeczy do wiadomości. Och, Hermiono – przytuliła córkę. – Przecież on mógłby być twoim ojcem!

- Wiem – wyszeptała dziewczyna. – Ale ja się w nim chyba zakochałam… Jest zupełnie inny niż Ron… Nie wiem co robić! Błagam, pomóż mi!

Pani Granger zamyśliła się. Zarówno matka jak i córka wiedziały, że sytuacja jest trudna i bardzo delikatna.

- Nie mów Ronowi – poradziła starsza z kobiet. – Taka wiedza na nic mu się nie przyda. Zerwij z nim. I tak ostatnio bez przerwy się kłócicie, dlatego powiedz, że nie pasujecie do siebie. Jeśli chcesz poczekaj jeszcze chwilę, aby nie było podejrzeń.

- Och, mamo!

- Co do ciebie… Nie uważam, aby związek z Robardsem był dobry. Ten facet jest dla ciebie po prostu za stary! Poczekaj ze wszystkim. Przemyśl wszystko dokładnie tak jak ty to zawsze robisz. Dopiero po jakimś czasie, powiedzmy kilka miesięcy, zacznij rozglądać się za mężczyzną. Jesteś jeszcze młoda i zdążysz znaleźć kogoś, kto jest ci przeznaczony.

- Jesteś pewna, że tak to powinno wyglądać? – spytała się Hermiona.

- Nie jestem – wyjaśniła pani Granger. – Mam prawie pół wieku na karku i jedyne czego jestem pewno to tego, że umrzemy. Życie jest cholernie skomplikowane. Czasem trzeba wybrać mniejsze zło.

- Nie jesteś na mnie zła?

- Nie, kochanie – rodzicielka odparła miękko. – Zrobiłaś błąd i sądzę, że nie masz możliwości naprawić go. Nawet zmieniacz czasu tutaj nie pomoże. Staraj się wybrnąć z tej sytuacji tak, aby Ron był jak najmniej poszkodowany. Przyznanie się do zdrady brzmi szlachetnie, ale sprawi, że będzie jeszcze gorzej. Zauważyłam to na przykładzie moich znajomych. I przestań się martwić córeczko – poprosiła Hermionę z uśmiechem. – Nic nie powiem tacie. O pewnych rzeczach mężczyźni nie muszą wiedzieć… A teraz zostań w samochodzie, a ja pójdę do apteki i kupię ci coś, abyśmy nie wzbudziły podejrzeń.

Czarownica patrzyła jak jej mama idzie w stronę budynku. Odczuła ulgę, że została zrozumiana. Bardzo bała się jej reakcji, ale gdy się przekonała, że rodzicielka jest po jej stronie, to odzyskała dobry humor.

- Tylko jeszcze te mdłości mogłyby minąć – pomyślała.

***

Pójście do pracy nie sprawiło, że Hermiona zaczęła dobrze się czuć. Wprawdzie uwolniła się od stałej obecności Rona, który starała się jej nie wypuścić z domu, ale w Ministerstwie Magii czekał na nią Gawain. Starając się z nim nie spotkać lawirowała w tłumie czarownic i czarodziejów. Chyłkiem przemknęła do swojego departamentu i usiadła przy biurku czując chwilową ulgę. Mimo wszystko miała świadomość, że prędzej czy później auror znajdzie sposób, aby się z nią skontaktować w sposób nie budzący podejrzeń.

- Witaj Hermiono – Mafalda powitała ją z uśmiechem. – Jak było we Francji?

- Sukces – oznajmiła młodsza z czarownic i uniosła kciuki do góry.

- To dobrze – pochwaliła ją szefowa. – Gdy wyjechałaś Kingsley przysłał mi kogoś. Bez ciebie było ciężko, ale on nam bardzo pomógł. Na razie nie mam konkretnego stanowiska dla niego, dlatego skoro wróciłaś będziesz mówić mu co ma robić. Z tego co wiem to się znacie – wskazała na stojącego tyłem chłopaka, który szukał czegoś w szufladzie.

Gdy Hermiona na niego spojrzała poczuła, że śniadanie ma zamiar uciec z jej żołądka. Jak mogła go nie poznać? Od wielu lat był jej wrogiem! Nadal był wysoki i chudy, ubrany w ciemnoniebieską szatę uszytą z najlepszych materiałów. Długie, platynowe włosy związał czarną wstążką. Hermiona ze zgrozą stwierdziła, że Draco Malfoy co raz bardziej przypominał ojca.

- To kara za moje grzechy – uznała, gdy chłopak odwrócił się w jej stronę.

Wysłał jej wyzywające spojrzenie, ale nic nie powiedział. Hermiona starała się nie mrugnąć. Kto pierwszy to zrobi ten przegra. Musi wytrzymać! Ku jej rozpaczy nikt nie wygrał, ponieważ rywalizację przerwała Mafalda.

- Zapomniałam ci przekazać, że masz wstąpić do Kingsleya – zaświergotała i rzuciła na biurko Hermiony pokaźny stos pergaminów. – To zaległa robota. Zrobisz to jak już od niego wrócisz.

- O… oczywiście – wyjąkała dziewczyna i szybkim krokiem skierowała się do wyjścia.

Zanim dotarła do gabinetu Ministra Magii musiała zahaczyć o łazienkę. Złe samopoczucie i wymioty powróciły ze zdwojoną siłą. Zaczęła się zastanawiać czy dobrze zrobiła wracając do pracy. Może jednak Ron miał rację, że powinna leżeć w łóżku? Z drugiej strony dziwiła się mu, że łyknął jej kłamstwo. Przecież czarodzieje i czarownice nie chorują na mugolskie choroby!

 - Kingsley kazał mi przyjść – powiedziała sekretarce, która czytała jakieś babskie pisemko i żuła gumę.

- Siądź i poczekaj. Teraz jest zajęty – pracownica odparła znudzonym tonem i strzeliła balonem.

Hermiona poczuła, że ma dosyć wszystkiego. Wymiotów, nerwów, zrywania, facetów i cholernej gumy do żucia. Musi sterczeć przed gabinetem Kingsleya, akurat wtedy gdy ma mnóstwo roboty. Wisienką na torcie będzie użeranie się z Draco, który na pewno będzie starał się jej przeszkadzać ile tylko się da.

- Nie mam czasu! – warknęła ze złością. – Muszę nadrobić zaległości! Umów mnie na konkretną godzinę i wtedy przyjdę!

- Co ty taka rozgorączkowana? – spytała sekretarka i obdarzyła ją lekceważącym spojrzeniem. – Masz okres czy co?

- Nie! Mam kilka wrzodów na tyłku, których muszę się pozbyć!

- W takim razie proponuję wizytę w Świętym Mungu – zadrwiła czarownica i już miała znowu zająć się lekturą, gdy popatrzyła na kogoś kto stał za plecami Hermiony. – Pan Robards! Jak miło! – zaświergotała i uśmiechnęła się figlarnie.

Auror ewidentnie ją śledził! To nie był przypadek, że akurat teraz przyszedł zobaczyć się z Kingsleyem. Hermiona była więcej niż pewna. Zdziwiła się tylko tym, że nie poczuła mdłości. Ogarnęła ją złość. Ile jeszcze razy los sobie z niej zadrwi?

- Panno Granger, może ja bym mógł pomóc w sprawie tych wrzodów? – zażartował auror.

- Jeśli jest pan w stanie aresztować Draco Malfoya to tak! – oznajmiła rozdrażnionym tonem.

- Coś zrobił?

- Został przyjęty do pracy do mojego wydziału!

- Syn Lucjusza!?

- Więcej dzieci nie ma – zakpiła Hermiona i usiadła na jednym z wielu krzeseł stojących pod ścianą.

- A co z innymi wrzodami? – spytał się Gawain, który niby od niechcenia usiadł koło niej. – Uwolnisz się od nich w najbliższym czasie?

Czarownica nawet nie musiała na niego patrzeć, aby wiedzieć o co mu chodzi. Wzięła głęboki oddech i policzyła do pięciu. Znowu miała huśtawkę nastrojów przed okresem.

- Nie, na razie muszę z nimi żyć – odpowiedziała i zamilkła.

Gawain nie pytał się o nic więcej.

***

Ron nie do końca łapał co dzieje się z Hermioną. Wiedziała, że jest chora, ale nie chciała iść do Świętego Munga, mimo że nie działały na nią ani czary uzdrawiające, ani eliksiry. Twierdziła, że ledwo żyje, ale po pracy zrobiła dwudaniowy obiad. Podczas jedzenia trajkotała jak najęta na temat Draco i Kingsleya, nie dając mu nawet na chwilę dojść do głosu. To sprawiło, że Ron poczuł, że coś jest nie tak.

Od dawna wiedział, że jego narzeczona ma spaczone spojrzenie na świat. Osobiście bardzo cieszyłby się, gdyby Draco był jego asystentem. Stwarzało to wiele okazji, aby się na nim zemścić za wszystkie upokorzenia w czasach szkolnych. Kazałby mu przekopać się przez archiwum w poszukiwaniu jakiegoś dokumentu, który nie istniał. Albo wysyłał go ciągle na posyłki, aż Malfoy oblałby się potem i śmierdział jak świnia.

Hermiona nie podzielała jego entuzjazmu. Klęła na Kingsleya, który powiedział jej, że jest jedyną osobą, która będzie dobrze pilnować Draco. Czarnoskóry czarodziej musiał go przyjąć do pracy, ponieważ Lucjusz znowu zaczął wpłacać ogromne sumy na różne cele, a potem zażądał posady dla syna. Powiązani z Malfoyami pracownicy Ministerstwa Magii wymusili na Kingsleyu pozytywną decyzję.

- Zupełnie jej nie rozumiem – mruknął rudzielec pod nosem, gdy sprzątał po obiedzie.

Wyrzucając resztę ziemniaków do kosza spostrzegł, że ten jest pusty. Zastanowiło to Rona. Przypomniał sobie, że zazwyczaj niczego w nim nie było. Przecież jeśli Hermiona gotowała to musiały zostać w nim chociażby obierki. Czyżby Dev o czymś wiedział? Ona tak dziwnie się zachowywała, że może chodziło o coś więcej niż obiady.

- Bardzo napracowałaś się podczas gotowania? – spytał Hermiony, gdy wszedł do sypialni.

- Oczywiście, że tak! – warknęła. – Spij w drugim pokoju, bo czuję, że znowu będę wymiotować! – ostrzegła poważnym tonem.

- Jak sobie życzysz, moja karmelowa krajanko – odpowiedział Ron i postanowił, że następnego dnia zbada dokładnie sprawę obiadów.